ÉÍndelijk Kunstmeisje Kate aan het woord want die Stefan kennen we nou godverdomme wel

De kwestie voor iedereen achterin de zaal nog eenmaal copy paste samengevat: 

Houellebecq wist heel goed waar hij aan begon, er is nooit iets in het geheim gefilmd en hij had moedwillig seks op camera met o.a. de Nederlandse Isa. Na het zien van de trailer schoot hij in paniek omdat met deze film het laatste beetje artistieke afstand tussen hemzelf en hetzelfde hoofdpersonage dat hij elke roman schrijft, definitief verdwijnt. Breaking News: auteur lijkt heel erg op het enige hoofdpersonage in al z'n boeken.

En dat ligt allemaal zo lastig dat er over twee dagen een geheel boek van zijn eigen hand over de kwestie verschijnt en de rechterlijke tussenstand is dat KIRAC de film voorafgaand aan publicatie aan Houellebecq moet tonen, en hij bij onvrede de publicatie opnieuw tegen mag houden door opnieuw naar de rechter te stappen. 

Interviews met Philip van den Hurk, Jini en Isa na de breek.

Dikastocratie knevelt de kunsten!

Een toestand die blijft toestanden. Het ANP bericht de volgende tussenstand na een uitspraak in hoger beroep te Amsterdam: "De filmmaker moet de film zoals hij die wil uitbrengen van tevoren aan Houellebecq laten zien. Als de Franse schrijver bezwaren heeft en de filmmaker de film niet wil aanpassen, kan hij opnieuw naar de rechter gaan." Nou, de boel is weer mooi want uiteraard gaat Houellebecq opnieuw in beroep na het zien van de film omdat Stefan zijn montage uiteraard niet aan gaat passen om de Gevallen Schrijver te behagen. 

Houellebecq publiceert 24 mei immers een geheel BOEK over de KIRAC-toestand en blijft zich erop beroepen dat hij in de avond dat hij het contract tekende "dronken en depressief" was, waarop de rechter natuurlijk opmerkte dat er een lange tijd zat tussen het tekenen van dat contract en de volledig vrijwillige start van de opnames.

Even cashen om de rechtsgang in twee landen te bekostigen, of Echte Pijn?

Gister tot ieders verbazing ineens te lezen in Le Point: Houellebecq publiceert op 24 mei een boek van 112 pagina's in de ik-vorm over de toestand met KIRAC. Die toestand komt erop neer dat Houellebecq heel goed wist waar hij aan begon, er is nooit iets in het geheim gefilmd en hij had moedwillig seks op camera met o.a. de Nederlandse Isa. Na het zien van de trailer schoot hij in paniek omdat met deze film het laatste beetje artistieke afstand tussen hemzelf en hetzelfde hoofdpersonage dat hij elke roman schrijft, definitief verdwijnt. 

Breaking News: auteur lijkt heel erg op hetzelfde hoofdpersonage in al z'n boeken en nu schrijft hij nog een boek waarin hij lamenteert hoe pijnlijk die ontmaskering is. Of wordt het gewoon een eerlijk menselijk verhaal van een sterveling die het allemaal niet meer overzag en gewoon wil dat deze koortsdroom voorbij is? Hij licht alvast toe: "Voor de eerste keer in mijn leven voelde ik me, absoluut, behandeld als het onderwerp van een dieren-documentaire."

En in een beschikbaar fragment uit het boek zelf spreekt hij al over de boven- en onderstaande Jini Jane, bekend van bekend van deze oproep aan u de GeenStijl-lezer waar alleen dr. Sid op reageerde. Le Point: 

"Oorspronkelijk was het project dat hij accepteerde beperkt tot "een seksscène in de vorm van een trio met Jini, zijn vrouw en hemzelf", ook bedoeld voor Jini's OnlyFans account. [Redactionele noot: Jini van Rooijen kwam naar Parijs om deel te nemen aan gang-bangs, specificeert Houellebecq.] "Mijn vrouw ging hiermee akkoord, denkende dat het mijn gemoedstoestand in positieve zin zou veranderen. Mijn vrouw en ik zouden maskers dragen om onze identificatie onmogelijk te maken." (...) licht te auteur toe, en zegt dat hij "geen principiële vijandigheid jegens pornografie of valide artistiek materiaal" koestert, zelfs als het "moeilijk te verwerken is."

Interessant, want dat over die maskers en hoe dat volgens Jini zat, is exact wat ze boven- en onderstaand toelicht in een video met Jini zoals u haar nog nooit eerder zag. Enfin, intriges, en we blijven de honneurs waarnemen (?).

Deel III - The Girl

Hoe het ook alweer zat weet u inmiddels wel en deel 1 met KIRACs advocaat zag u hier. Bovenstaand de trailer van deel 3, onderstaand de gehele aflevering met Isa Moleman: het meisje dat alles zag (want ze was het zelf). Fascinerende tv over dingen die helemaal niet belangrijk zijn maar er toch toe doen.

Wat nu volgt, is lang. Ja, dan maak je maar zin. Of niet. Ieder individu het zijne.

Later dan alle snobs, zelfs later dan pretenderende snobs, las ik Serotonine van Michel Houellebecq. Nooit heb ik tijd, noch het geduld om tijd te maken, voor de opgelegde traagheid van literatuur. Het woord alleen al is vermoeiend. Mijn geringe culturele ontspanning, zover het die naam mag dragen is, bestaat uit het recente filmaanbod op streamingdiensten, binge-bare Netflixproducties (waarvan plotlijnen in toenemende mate door algoritmes worden gecomponeerd teneinde zo min mogelijk klantverlies te bewerkstelligen - een term die hier later terug komt), afgewisseld met geromantiseerde, nostalgie-masserende jaren negentig-montages over OJ Simpson of Michael Jordan. In een gulle culturele bui danwel daartoe aangezet door een cinematofiele vriend: een herschouwing van filmklassiekers van Steven Spielberg, Woody Allen, Stanley Kubrick, af en toe een Hitchcock, oud werk van Martin Scorsese of zijn nieuwste poging die vooral heel veel tijd nam om het sleets geworden sentiment van een ooit zo groots genre te duiden, en in de categorie van de nog meer banale epossen: de intergalactische familiedrama’s van George Lucas. Die laatste zijn overigens ook vooral nostalgie, door sommigen met een vorm van hogere cultuur verward.

Enfin, soms is daar plotseling een echt boek. Geen non-fictie over de vreemde zelfmoord van Europa (Douglas Murray) of het autobiografische werk van een Amerikaanse literaire cultuurcriticus en scriptschrijver die zichzelf in een oorlog met de tijdsgeest aan de zijde van de verveelde doch verontruste verbazing schaart (Bret Easton Ellis), maar een Echt Literair Werk, van een Echte Contemporaine Literator. Na het vinden van wat zeldzame tijd in een huisje in een naaldbos in een oostelijke hoek van Nederland waar de tijd stil lijkt te zijn (althans, voor wie niet dieper kijkt dan het volume van - en de daarin gekoelde promillages in - de ijskast, of de drie knoppen tellende handleiding van het bubbelbad in de tuin) wist ik de genietbare tijd te vinden om me tot Houellebecqs laatste trage letteren te zetten.

De strekking van het verhaal - man van middelbare leeftijd met een hoge ambtelijke functie op het Franse landbouwministerie - zoekt een uitweg uit het leven omdat het voltooid voelt nadat zijn levenslust door zelf veroorzaakte leegte onherstelbaar is beschadigd - is een evolutie van al Houellebecqs voorgaande werk: onderliggend aan het verhaal meandert een bundeling van dédain voor de globalistisch grotesk denkende, maar aartsluie opererende ambtenarij, maar ook voor het almaar ongehinderd groeiende grootbedrijf, terwijl zowel lof als medelijden met de arbeider en de eerlijke hardwerkend onderklasse overal in doorschijnt, het besef van hun tragisch lot gereflecteerd in zijn eigen mondaine en toch kleinburgerlijke leed in een wereld die geen richting meer geeft maar ook nooit genade zal kennen, en die men maar beter kan verlaten zodra de werkelijkheid van het heden op het kruispunt is aanbeland waarop de voorliggende toekomst niet meer het optimisme van het romantische verleden kan veinzen. Voilà, de bekende ironische lachspiegel die de Franse schrijver de lezer altijd voorhoudt. “De romans onderscheiden zich vooral door een originele insteek, interessante plotwendingen en geestige passages – voor wie erom kan lachen”, recenseerde Arnout le Clercq enigszins schamper, of zo proefde me dat toch, namens het Nexis Instituut. Wie zich er in herkent, en de tragiek durft te erkennen, zal zeker lachen.

Leuk
Na het lezen van Serotonine wendde ik me tot recensies van deskundigen in de literatuur, om te toetsen of ik the gist of the genre een beetje begrepen had. Ik weet dat nooit, het is een eeuwige twijfel bij iemand die ooit als tienjarige boekverslinder op de basisschool zijn romans zocht op de grotemensen-afdeling van de gemeentebieb, maar kort daarop in de brugklas werkelijk alle lust in het lezen verloor toen er plots boekverslagen over de onuitstaanbaar faux-getraumatiseerde huilerigheid van de verplichte werken van Harry Mulisch of - als de docent in een hippe bui was - de pretentieuze studentikoosheid van Ronald Giphart moesten worden opgesteld, met daarin hun systematisch ongeïspireerde eisenlijstjes over ‘motief’ of ‘thema’ in boeken die primair pretentieus (Mulisch) of larmoyant leeg (Giphart) waren. Herman Brusselmans en zijn reeks “Ex”-boeken, daar kon je ongeremd om lachen - maar dat mocht dan juist weer niet omdat het geen literatuur heette te zijn, ze waren De Telegraaf van de leestafel, waarmee op mijn oude lyceum de norm werd gesteld dat literatuur vooral niet leuk mocht zijn.

Enfin. Houellebecq, wiens werken toch niet de definitie van ‘leuk’ vertolken, werd jaren later een van de zeldzame auteurs waar ik nog wel eens een boek van oppak. De Kaart en Het Gebied, ik begreep er weinig van. Maar in Elementaire Deeltjes scheen er al wat licht tussen zijn regels door, en Onderworpen is, voor wie kan kaartlezen, een road map naar de (semi-geïslamiseerde) hel waarin Europa uiteindelijk in al haar beste bedoelingen zal vervallen. Ruim een jaar na verschijning kwam ik nu eindelijk toe aan Serotonine, en daarna las ik dus wat recensies.